| ชะ ๑ | ก. ทำให้สิ่งสกปรกหรือสิ่งที่ติดอยู่บนผิวหน้าค่อย ๆ หลุดไปหรือหมดไปด้วยนํ้าเป็นต้น เช่น ชะแผล ฝนตกหนักชะหน้าดินไปหมด. |
| แชะ ๑ | ว. แฉะ เช่น มีชลไหลบเอื้อน บเปื้อนแชะชํชล (ม. คำหลวง วนปเวสน์). |
| วัช ๒, วัช-, วัชชะ ๑ | (วัดชะ-) น. สิ่งที่ควรละทิ้ง |
| วัช ๒, วัช-, วัชชะ ๑ | โทษ, ความผิด. |