โอ่อวด, โอ้อวด | ก. อวด, พูดยกตัว, พูดอวดความรู้ความสามารถหรือความมั่งมีเป็นต้น. |
โอ่อวด, โอ้อวด | ว. ขี้อวด, ชอบพูดยกตัว, ชอบพูดอวดความรู้ความสามารถหรือความมั่งมีเป็นต้น. |
ขี้โม้ | ก. ชอบคุยโอ้อวดเกินจริง. |
คุย ๑ | พูดเป็นเชิงโอ้อวด เช่น เรื่องแค่นี้ทำเป็นคุย. |
ทรรป | ความโอ้อวด, ความจองหอง, ความเย่อหยิ่ง, เช่น แลมาให้แก่บาคค่อมขวลทรรป (ม. คำหลวง ชูชก). |
เป้อเย้อ | ว. อวด, โอ้อวด |
เย่อหยิ่ง | ว. จองหองเกินฐานะ, แสดงอาการยโสโอ้อวด, ถือตัว, อวดดี. |
โว | ก. พูดโอ้อวด เช่น โวมากไปหน่อยแล้ว. |
โว | ว. โอ้อวด เช่น คุยโว. |
ศฐะ | คนโอ้อวด. |
สฐะ | โอ้อวด. |
หมาขี้ไม่มีใครยกหาง | น. คนที่ชอบยกตัวเอง, คนโอ้อวด. |