proscription | (n) การประณาม |
proscription | (โพรสคริพ'เชิน) n. การประณาม, การห้าม, การเนรเทศ, การไล่ออกไป, การเพิกถอนสิทธิการเป็นพลเมือง., See also: proscriptive adj. |
proscription | (n) การเนรเทศ, การไล่ออก, การห้าม, การเพิกถอนสิทธิ์ |
proscription |
proscription | |
proscriptions |
Proscript | n. [ See Proscribe. ] |
Proscription | n. [ L. proscriptio: cf. F. proscription. ] Every victory by either party had been followed by a sanguinary proscription. Macaulay. [ 1913 Webster ] |
Proscriptional | a. Proscriptive. [ 1913 Webster ] |
Proscriptionist | n. One who proscribes. [ 1913 Webster ] |
Proscriptive | a. Of or pertaining to proscription; consisting in, or of the nature of, proscription; proscribing. Burke. -- |