| ขูด | ก. เอาของมีคมเป็นต้นครูด เช่น เอาช้อนขูดมะพร้าว เอาเล็บขูดขี้ผึ้ง, ครูดสิ่งใดสิ่งหนึ่งกับของมีคม เช่น เอามะพร้าวไปขูดกับกระต่าย. |
| เชือด | ก. ใช้ของมีคมเช่นมีดโกนตัดให้ลึกเข้าไปในเนื้อ เช่น เชือดคอ. |
| ตัด | ก. ทำให้ขาดด้วยของมีคม เช่น ตัดกระดาษ ตัดผ้า |
| เถือ | ก. เชือดหรือเฉือนลงไปอย่างแรงด้วยของมีคม เช่น เนื้อเหนียวเถือไม่เข้า |
| บาด | ก. ทำให้เกิดเป็นแผลหรือรอยขีดข่วนอย่างของมีคมบาด เช่น มีดบาด แก้วบาด หญ้าคาบาด. |
| ปาด ๑ | ก. เอาส่วนที่ไม่ต้องการออกโดยวิธีฝานบาง ๆ หรือกวาดออก เช่น ปาดผลไม้ส่วนที่เสียออก ปาดปากถังปากสัดปากทะนาน, โดยปริยายหมายความว่า เอาของมีคมฟันแฉลบ ๆ เช่น เอามีดปาดหน้า. |
| แผล | (แผฺล) น. เนื้อหนังที่แตกแยกออกเพราะเป็นโรคหรือถูกของมีคมเป็นต้น เช่น ขาเป็นแผล |
| ฟัน ๑ | ก. เอาของมีคมเช่นดาบฟาดลงไป, โดยปริยายหมายถึง อาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เอาสันมือฟันอิฐ. |
| มิดด้าม | ว. อาการที่ใช้มีดหรือของมีคมแทงเข้าไปจนจมถึงด้าม, สุดกั่น สุดด้าม หรือ สุดลิ่ม ก็ว่า. |
| ยางบอน | น. เรียกเลือดที่ออกซึม ๆ ที่ผิวหนังตรงที่ถูกของมีคม. |
| ศัสดร | (สัดดอน) น. ศัสตรา, ของมีคมเป็นเครื่องฟันแทง. |
| ศัสตร- | (สัดตฺระ-) น. ศัสตรา, ของมีคมเป็นเครื่องฟันแทง. |
| ศัสตรา, ศัสตราวุธ | (สัดตฺรา, สัดตฺราวุด) น. ของมีคมเป็นเครื่องฟันแทง, อาวุธต่าง ๆ. |
| สับ ๑ | ก. เอาของมีคมเช่นมีดหรือขวานฟันลงไปโดยแรงหรือซอยถี่ ๆ เช่น สับกระดูกหมู สับมะละกอ, กิริยาที่เอาสิ่งมีปลายงอนหรือปลายแหลมเจาะลงไป เช่น เอาขอสับช้าง, เอาสิ่งที่เป็นขอเกี่ยวเข้าไว้ เช่น สับขอหน้าต่าง, โดยปริยายหมายถึงอาการที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น สับด้วยสันมือ ถูกโขกถูกสับ |
| สาตรา | (สาดตฺรา) น. ของมีคม. |
| สิน ๒ | ก. ตัด, ฟันให้ขาด, เช่น สินมือสินเท้า, ใช้ของมีคมตัดและแต่งให้เรียบร้อย เช่น สินหัวไม้. |
| สุดกั่น, สุดด้าม ๑, สุดลิ่ม ๑ | ว. อาการที่ใช้มีดหรือของมีคมแทงเข้าไปจนจมถึงด้าม, มิดด้าม ก็ว่า. |
| แสลงใจ ๑ | ก. อาการที่รู้สึกกระทบกระเทือนใจเหมือนถูกของมีคมบาดหัวใจ เช่น พอเห็นคนรักเก่าเดินไปกับหญิงคนใหม่ ก็รู้สึกแสลงใจ. |