| อัชฌาสัย | (-ไส) น. กิริยาดี |
| อัชฌาสัย | นิสัยใจคอ, ความรู้จักผ่อนปรน |
| อัชฌาสัย | ใช้ว่า อัชฌา ก็มี, (โบ) อัชฌาศัย. |
| ปราศรัย | (ปฺราไส) น. การพูดด้วยไมตรีจิต, การแสดงอัชฌาสัยในระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน |
| ปราศรัย | (ปฺราไส) ก. พูดด้วยไมตรีจิต, พูดแสดงอัชฌาสัยระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน |
| อธิมุตติ | (อะทิมุดติ) น. อัชฌาสัย, ความพอใจ, ความตั้งใจ. |
| อัชฌาศัย | (-ไส) น. อัชฌาสัย. |
| อาเทศ ๒ | (-เทด) น. การแปลงหรือแผลงพยัญชนะและสระตามข้อบังคับแห่งไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต เช่น สมบัติ + อภิบาล อาเทศสระอิ ที่ ติ เป็น ย แล้วสนธิกับ อภิบาล เป็น สมบัตยาภิบาล, ธนุ + อาคม อาเทศสระอุ ที่ นุ เป็น ว แล้วสนธิกับ อาคม เป็น ธันวาคม, อธิ + อาสัย อาเทศอธิ เป็น อัชฌ แล้วสนธิกับ อาสัย เป็น อัชฌาสัย. |