| เสียงเพี้ยน | น. เสียงดนตรีหรือเสียงร้องเพลงที่คลาดเคลื่อนไปจากระดับเล็กน้อย, เสียงพูดที่มีสำเนียงคลาดเคลื่อนเล็กน้อย. |
| เพี้ยน | ว. ผิดแปลกไปเล็กน้อย เช่น หน้าเพี้ยน, คลาดเคลื่อน เช่น พูดเพี้ยน เสียงเพี้ยน, ผิดเพี้ยน ก็ว่า, โบราณใช้ เพียน ก็มี |
| วินาศสันติ | (วินาด-) ก. จงพินาศ, จงฉิบหาย, เป็นคำแช่งที่ออกเสียงเพี้ยนมาจากคำลงท้ายในคาถาอาคมที่เป็นภาษาบาลีว่า วินสฺสนฺตุ. |
| เสียงหลง | เสียงที่เปล่งออกมาผิดระดับทำให้เพลงที่ร้องมีเสียงเพี้ยน. |
| หูฝาด, หูเฝื่อน | ก. ได้ยินเสียงเพี้ยนไป. |
| เหรอ, เหรอะ | คำที่มีเสียงเพี้ยนมาจากคำว่า หรือ. |