| ตะบัน ๑ | น. เครื่องตำหมากของคนแก่ มีรูปทรงคล้ายกระบอก โดยมากทำด้วยทองเหลือง มีลูกตะบันสำหรับตำ และมีดากอุดก้น. (เทียบ ข. ตฺบาล่ ว่า ครก). |
| ตะบัน ๑ | ก. ทิ่ม แทง หรือกระแทกลงไป, กระทุ้ง |
| ตะบัน ๑ | ดึงดัน เช่น ตะบันเถียง. |
| ตะบัน ๑ | ว. คำประกอบกริยาหมายความว่า ไม่มียับยั้ง, เรื่อยไป, เช่น เที่ยวตะบัน เถียงตะบัน, ตะบันราด ก็ว่า. |