| กกเสา | น. ส่วนของเสาที่อยู่ติดกับพื้นเรือน เช่น นั่งพิงกกเสา. |
| ชาน ๒ | น. พื้นเรือนนอกชายคา, ชานเรือน หรือ นอกชาน ก็ว่า, พื้นที่นอกบ้าน เมือง หรือกำแพง เป็นต้น ออกไป เช่น ชานบ้าน ชานเมือง ชานกำแพง ชานเขื่อน. |
| ชานเรือน | น. พื้นเรือนนอกชายคา, ชาน หรือ นอกชาน ก็ว่า. |
| เดี่ยว ๒ | ส่วนสูงของเรือนตั้งแต่พื้นเรือนถึงขื่อ. (ปรัดเล), ปัจจุบันเรียกว่า เดี่ยวบน. |
| ตกฟาก | ก. เกิด, เรียกเวลาที่เด็กออกพ้นครรภ์มารดาว่า เวลาตกฟาก (พื้นเรือนโบราณโดยมากเป็นฟาก) |
| ใต้ถุน | น. ที่ใต้พื้นเรือนซึ่งยกพื้นสูง. |
| นอกชาน | น. พื้นเรือนที่ยื่นพ้นชายคาออกไป. |
| ปรางคณะ | พื้นอย่างพื้นเรือน. |
| พื้น | น. ส่วนราบด้านหน้า ด้านนอก หรือด้านบนของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น เช่น พื้นเรือน พื้นดิน พื้นรองเท้า |
| ฟาก ๑ | น. ลำไม้ไผ่เป็นต้นที่ผ่าแล้วสับให้แตกออกเป็นอันเล็ก ๆ แต่ไม่ขาดจากกัน แล้วแบคว่ำออกเป็นแผ่น โดยมากใช้ปูเป็นพื้นเรือน เรียกว่า ฟากสับ, ส่วนที่ทำเป็นซี่แล้วใช้หวายหรือเถาวัลย์ถักให้ติดกันเป็นผืน เรียกว่า ฟากซี่ หรือ ซี่ฟาก. |
| รอด ๑ | น. ไม้ที่สอดรูเสาทั้งคู่สำหรับรับกระดานพื้นเรือน. |
| ระเบียง | น. พื้นเรือนที่ต่อออกไปทางด้านยาวของเรือน มีหลังคาคลุม |
| รา ๑ | น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด |
| ล่องถุน | น. ระยะตั้งแต่พื้นเรือนจนถึงพื้นดิน. |
| ล่องแมว | น. ช่องว่างระหว่างพื้นเรือนกับพื้นระเบียงเพื่อถ่ายเทอากาศ มีขนาดพอแมวลอดได้ เปิดโล่งยาวตลอดตัวเรือน. |