| ส้าย | ก. กำจัด, สู้. |
| ส่าย ๑ | ก. แกว่งไปมา เช่น ส่ายผ้าอ้อมในน้ำ, ย้ายไปมา เช่น ส่ายหัว ส่ายสะโพก ว่าวส่าย. |
| ส่าย ๑ | น. กระโปรงยาวที่ผู้หญิงนุ่ง. |
| ส่าย ๒ | ว. เสียงอย่างเสียงที่เกิดจากผ้าแพรเนื้อหนาแข็งเสียดสีกัน เช่น ได้ยินเสียงแพรส่าย. |
| ส่ายตา | ก. กวาดตามองทั่ว ๆ เช่น เขาส่ายตามองหาคนรู้จัก. |
| ส่ายศึก, ส่ายเศิก | ก. กวาดล้างให้หมดสิ้นข้าศึกศัตรู เช่น ส่ายเศิกเหลี้ยนล่งหล้า ราญราบหน้าเภริน (นิ. นรินทร์). |
| ส่ายหน้า | ก. อาการที่ทำหน้าหันไปมาช้า ๆ แสดงถึงความหมดหวัง หมดศรัทธา หมดปัญญาเป็นต้น เช่น หมอเห็นผลการตรวจคนไข้แล้วส่ายหน้า. |