| เสี่ยม | ว. เสงี่ยม. |
| เสี้ยม | ก. ทำให้แหลม เช่น เสี้ยมไม้ |
| เสี้ยม | โดยปริยายหมายความว่า ยุแหย่ให้เขาแตกกันหรือทะเลาะกัน. |
| เสี้ยม | ว. มีลักษณะค่อนข้างแหลม ในคำว่า หน้าเสี้ยม คางเสี้ยม. |
| เสี้ยมสอน | ก. สอนโดยยุยงให้ใช้เล่ห์กล เช่น เขาถูกเสี้ยมสอนให้กระด้างกระเดื่องต่อฝ่ายปกครอง เขาเสี้ยมสอนลูกให้เป็นโจร. |
| เสี่ยมสาร | ว. เสงี่ยมงาม. |
| เสี้ยมเขาควายให้ชนกัน | ก. ยุยงให้โกรธ เกลียด หรือวิวาทกัน. |