Acids, Completely Dissociated | กรดที่แรงและแตกตัวได้สมบูรณ์ [การแพทย์] |
Dissociate | แตกตัว, การแตกตัว, แตกออก [การแพทย์] |
Dissociation | กลไกทางจิตแตกแยกของบุคลิกภาพ [การแพทย์] |
Dissociation | การแตกตัว, ไม่มีความสัมพันธ์กันเลย [การแพทย์] |
Dissociation Constant | ค่าคงที่ในการแตกตัว, ค่าคงที่การแตกตัว, ค่าคงที่ของการแตกตัว [การแพทย์] |
Dissociation Energy | พลังงานแตกแยก [การแพทย์] |
Dissociation Factor | แฟกเตอของการแตกตัว [การแพทย์] |
Dissociation, Electromechanical | หัวใจห้องล่างเต้นแต่ไม่มีการไหลเวียนเลือด [การแพทย์] |
Dissociative Reaction | โรคประสาทดิสโซซิเอชั่น [การแพทย์] |
Dissociative Type | แบบมีอาการดิสโซสิเอชั่น [การแพทย์] |
Energy, Bond Dissociation | พลังงานในการแยกพันธะ, พลังงานการสลายพันธะ [การแพทย์] |
Enzyme System, Dissociated | ระบบเอ็นซัยม์แยกกลุ่ม [การแพทย์] |
bond dissociation | การสลายพันธะ, การใช้พลังงานเพื่อสลายแรงที่ยึดอะตอมไว้ด้วยกัน [พจนานุกรมศัพท์ สสวท.] |
acid dissociation constant | ค่าคงที่การแตกตัวของกรด, ค่าคงที่สมดุลของปฏิกิริยาที่โมเลกุลหรือไออนที่เป็นกรดทำปฏิกิริยากับน้ำให้ไฮโดรเนียมไอออน นิยมใช้อักษรย่อ Ka เป็นค่าที่บอกให้ทราบว่ากรดใดจะแตกตัวให้ H+ หรือ H3O+ ได้มากน้อยเพียงใด [พจนานุกรมศัพท์ สสวท.] |
Gonotropic Dissociation | กิจกรรมทางการหาอาหารของยุงตัวเมีย [การแพทย์] |
dissociate | v. t. [ imp. & p. p. Dissociated; p. pr. & vb. n. Dissociating. ] [ L. dissociatus, p. p. of dissociare to dissociate; dis- + sociare to unite, associate, socius companion. See Social. ] To separate from fellowship or union; to disunite; to disjoin; as, to dissociate the particles of a concrete substance. [ 1913 Webster ] Before Wyclif's death in 1384, John of Gaunt had openly dissociated himself from the reformer. A. W. Ward. [ 1913 Webster ] |
dissociated | adj. 1. not connected or associated. Syn. -- unconnected. [ WordNet 1.5 +PJC ] 2. (Chem.) diffusing independently in a fluid; -- said of ions or molecules which may form relatively stable associated structures; as, the products become rapidly dissociated from the active site of the enzyme. Opposite of associated. [ PJC ] |
Dissociation | n. [ L. dissociatio: cf. F. dissociation. ] 1. The act of dissociating or disuniting; a state of separation; disunion. [ 1913 Webster ] It will add infinitely dissociation, distraction, and confusion of these confederate republics. Burke. [ 1913 Webster ] 2. (Chem.) The process by which a compound body breaks up into simpler constituents; -- said particularly of the action of heat on gaseous or volatile substances; as, the dissociation of the sulphur molecules; the dissociation of ammonium chloride into hydrochloric acid and ammonia. [ 1913 Webster ] |
Dissociative | a. Tending or leading to dissociation. [ 1913 Webster ] |
解離 | [かいり, kairi] (n, vs) dissociation [Add to Longdo] |
解離性障害 | [かいりせいしょうがい, kairiseishougai] (n) dissociative disorder [Add to Longdo] |
解離性同一性障害 | [かいりせいどういつせいしょうがい, kairiseidouitsuseishougai] (n) dissociative identity disorder [Add to Longdo] |
解離定数 | [かいりていすう, kairiteisuu] (n) dissociation constant [Add to Longdo] |
解離熱 | [かいりねつ, kairinetsu] (n) heat of dissociation [Add to Longdo] |
光解離 | [ひかりかいり, hikarikairi] (n) photodissociation; photo-dissociation [Add to Longdo] |
電気解離 | [でんきかいり, denkikairi] (n) (1) (See 電離) ionization; ionisation; (2) electrolytic dissociation [Add to Longdo] |
電離 | [でんり, denri] (n, vs) (1) (abbr) (See 電気解離) ionization; ionisation; (2) electrolytic dissociation [Add to Longdo] |