36 ผลลัพธ์ สำหรับ reprobater

หรือค้นหา: -reprobater-, *reprobater*

เนื่องจากผลลัพธ์มีน้อย ระบบจึงเปลี่ยนคำค้นเป็น reprobate

Collaborative International Dictionary (GCIDE)

Reprobater	n. One who reprobates. [ 1913 Webster ]
Reprobate	a. [ L. reprobatus, p. p. of reprobare to disapprove, condemn. See Reprieve, Reprove. ] [ 1913 Webster ] 1. Not enduring proof or trial; not of standard purity or fineness; disallowed; rejected. [ Obs. ] [ 1913 Webster ] Reprobate silver shall men call them, because the Lord hath rejected them. Jer. vi. 30. [ 1913 Webster ] 2. Abandoned to punishment; hence, morally abandoned and lost; given up to vice; depraved. [ 1913 Webster ] And strength, and art, are easily outdone By spirits reprobate. Milton. [ 1913 Webster ] 3. Of or pertaining to one who is given up to wickedness; as, reprobate conduct. “Reprobate desire.” Shak. [ 1913 Webster ] Syn. -- Abandoned; vitiated; depraved; corrupt; wicked; profligate; base; vile. See Abandoned. [ 1913 Webster ]
Reprobate	n. One morally abandoned and lost. [ 1913 Webster ] I acknowledge myself for a reprobate, a villain, a traitor to the king. Sir W. Raleigh. [ 1913 Webster ]
Reprobate	v. t. [ imp. & p. p. Reprobated p. pr. & vb. n. Reprobating. ] 1. To disapprove with detestation or marks of extreme dislike; to condemn as unworthy; to disallow; to reject. [ 1913 Webster ] Such an answer as this is reprobated and disallowed of in law; I do not believe it, unless the deed appears. Ayliffe. [ 1913 Webster ] Every scheme, every person, recommended by one of them, was reprobated by the other. Macaulay. [ 1913 Webster ] 2. To abandon to punishment without hope of pardon. [ 1913 Webster ] Syn. -- To condemn; reprehend; censure; disown; abandon; reject. [ 1913 Webster ]
Reprobateness	n. The state of being reprobate. [ 1913 Webster ]

NECTEC Lexitron Dictionary EN-TH

reprobate	(n) คนเลวทราม, See also: คนสารเลว, คนเลว, Syn. profligate, rake, scoundrel
reprobate	(n) ผู้โดนสาปแช่ง (ทางศาสนา)
reprobate	(adj) เลวทราม, See also: เลวร้าย, Syn. immoral, wicked
reprobate	(vt) ตำหนิ, See also: ประณาม, สาปแช่ง, Syn. curse, revile
reprobate	(vt) ไม่ยอมรับ, See also: ปฏิเสธ, Syn. abhor, disapprove

Hope Dictionary

reprobate

(เรพ'ระเบท) n. คนสารเลว, คนเลวทราม, คนสำมะเลเทเมา, คนเหลือขอ, คนที่พระเจ้าทอดทิ้งและไม่สามารถจะช่วยได้ vt. ประณาม, ตำหนิ, สาปแข่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ., See also: reprobacy n. reprobateness n. reprobater n., Syn. bad

Nontri Dictionary

reprobate	(n) คนเลว, คนเหลือขอ, คนสำมะเลเทเมา
reprobate	(vt) สาปแช่ง, ตำหนิ, ประณาม, ปฏิเสธ

ตัวอย่างประโยคจาก Open Subtitles
**ระวัง คำแปลอาจมีข้อผิดพลาด**

Did you know, Mr. Jones, that reprobate Mr. Walter Hagen-- who I hear spends his every minute chasing' after women-- has been approached about playin' in next's month's $10, 000 Krewe Island match ?		คุณโจนส์รู้มั้ยคะ ว่าคนชื่อเสีย วอลเตอร์ เฮเก้น... ...ซึ่งใช้เวลาทุกๆ นาทีไล่ตามผู้หญิง... ...ได้รับการติดต่อให้เล่นที่เกาะครูว์ ชิงเงินหมื่นเหรียญ The Legend of Bagger Vance (2000)
That's hardly surprising considering the roster of reprobates that are the banks' deposit box customers.		นั่นไม่แปลกใจเลยเมื่อดูจากรายชื่อพวกชั่ว ๆ ที่เป็นลูกค้าตู้ฝากของธนาคาร The Bank Job (2008)
I'm about to have delicious reprobate sex with...		ฉันกำลังจะมีเซ็กซ์สุดหฤหรรษ์กับ... Love & Other Drugs (2010)
It's a quiet place for self-reprobation.		มันเป็นที่ที่สงบ เป็นการภาคทัณฑ์ตนเอง Detective K: Secret of Virtuous Widow (2011)
Sir Francis Haddock was a drunkard and a hopeless reprobate.		Francis Haddock ทั้งขี้เมา ทั้งไร้จริยธรรม The Adventures of Tintin (2011)
Reputation is everything in our society. Yours, my disinherited reprobate, has expired.		Ι thіnk іt'ѕ hіgh tіmе yоu рut аn еnd tо thіѕ lіttlе gаmе оf yоurѕ. Cloud Atlas (2012)
Reprobate.		พวกสำมะเลเทเมา The Three Bears (2012)
All the banks and trains around here, and you fucking reprobates choose to rob us?		ธนาคารและรถไฟรอบตัวเลย และนายก้ทอดทิ้งกัน เลือกที่ปล้นไปจากเรา The Original (2016)
This reprobate is Brian Fitzpatrick.		ไอ้เหลือขอคนนี้ คือไบรอัน ฟิตซ์แพทริก Salesmen Are Like Vampires (2017)

Volubilis Dictionary (TH-EN-FR)

ประณาม

[pranām] (v) EN: condemn ; blame ; denounce ; damn ; censure ; reproach ; reprobate ; criticize ; reprimand ; rebuke FR: condamner ; désapprouver ; blâmer

CMU Pronouncing Dictionary

reprobate

/R EH1 P R AO0 B EY0 T/
/เร้ะ ผร่อ เบ่ ถึ/
/rˈeprɔːbeɪt/

Oxford Advanced Learners Dictionary

reprobate	(vt, n) /r e1 p r @ b ei t/ /เร้ะ เผรอะ เบ่ ถึ/ /rˈeprəbeɪt/
reprobated	(vt, vt) /r e1 p r @ b ei t i d/ /เร้ะ เผรอะ เบ่ ถิ ดึ/ /rˈeprəbeɪtɪd/
reprobates	(vt, n) /r e1 p r @ b ei t s/ /เร้ะ เผรอะ เบ่ ถึ สึ/ /rˈeprəbeɪts/

WordNet (3.0)

reprobate	(n) a person without moral scruples, Syn. miscreant
reprobate	(v) reject (documents) as invalid, Ant. approbate
reprobate	(v) abandon to eternal damnation

Collaborative International Dictionary (GCIDE)

Reprobate	a. [ L. reprobatus, p. p. of reprobare to disapprove, condemn. See Reprieve, Reprove. ] [ 1913 Webster ] 1. Not enduring proof or trial; not of standard purity or fineness; disallowed; rejected. [ Obs. ] [ 1913 Webster ] Reprobate silver shall men call them, because the Lord hath rejected them. Jer. vi. 30. [ 1913 Webster ] 2. Abandoned to punishment; hence, morally abandoned and lost; given up to vice; depraved. [ 1913 Webster ] And strength, and art, are easily outdone By spirits reprobate. Milton. [ 1913 Webster ] 3. Of or pertaining to one who is given up to wickedness; as, reprobate conduct. “Reprobate desire.” Shak. [ 1913 Webster ] Syn. -- Abandoned; vitiated; depraved; corrupt; wicked; profligate; base; vile. See Abandoned. [ 1913 Webster ]
Reprobate	n. One morally abandoned and lost. [ 1913 Webster ] I acknowledge myself for a reprobate, a villain, a traitor to the king. Sir W. Raleigh. [ 1913 Webster ]
Reprobate	v. t. [ imp. & p. p. Reprobated p. pr. & vb. n. Reprobating. ] 1. To disapprove with detestation or marks of extreme dislike; to condemn as unworthy; to disallow; to reject. [ 1913 Webster ] Such an answer as this is reprobated and disallowed of in law; I do not believe it, unless the deed appears. Ayliffe. [ 1913 Webster ] Every scheme, every person, recommended by one of them, was reprobated by the other. Macaulay. [ 1913 Webster ] 2. To abandon to punishment without hope of pardon. [ 1913 Webster ] Syn. -- To condemn; reprehend; censure; disown; abandon; reject. [ 1913 Webster ]
Reprobateness	n. The state of being reprobate. [ 1913 Webster ]
Reprobater	n. One who reprobates. [ 1913 Webster ]

Time: 0.028 seconds, cache age: 5.64 (clear)Longdo Dict -- https://dict.longdo.com/