probative | (adj) ซึ่งทำการทดสอบ, Syn. experimental |
probative | (โพรเบ'ทิฟว) adj. เป็นการทดสอบ, เป็นการทดลอง, เป็นการภาคทัณฑ์, เกี่ยวกับการสืบสวน, Syn. probatory |
reprobative | (เรพ'ระเบทิฟว) adj. ประณาม, ตำหนิ, สาปแช่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ, See also: reprobatively adv., Syn. reprobating |
probative evidence | พยานหลักฐานในประเด็น (ที่ใช้พิสูจน์ได้) [นิติศาสตร์ ๑๑ มี.ค. ๒๕๔๕] |
probative facts | ข้อเท็จจริงในประเด็น (ที่ใช้พิสูจน์ได้) [นิติศาสตร์ ๑๑ มี.ค. ๒๕๔๕] |
probative |
probative | (adj) tending to prove a particular proposition or to persuade you of the truth of an allegation, Syn. probatory |
Probative | a. [ L. probativus: cf. F. probatif. ] Serving for trial or proof; probationary; |
证明力 | [证 明 力 / 證 明 力] probative value; strength of evidence in legal proof; relevance [Add to Longdo] |
Beweiskraft { f } | probative force [Add to Longdo] |