reprobate | (n) คนเลวทราม, See also: คนสารเลว, คนเลว, Syn. profligate, rake, scoundrel |
reprobate | (n) ผู้โดนสาปแช่ง (ทางศาสนา) |
reprobate | (adj) เลวทราม, See also: เลวร้าย, Syn. immoral, wicked |
reprobate | (vt) ตำหนิ, See also: ประณาม, สาปแช่ง, Syn. curse, revile |
reprobate | (vt) ไม่ยอมรับ, See also: ปฏิเสธ, Syn. abhor, disapprove |
reprobation | (n) การกล่าวตำหนิ, See also: การไม่ยอมรับ, การต่อว่า, Syn. blame |
reprobative | (adj) ซึ่งตำหนิติเตียน, See also: ซึ่งไม่อยมรับ |
reprobate | (เรพ'ระเบท) n. คนสารเลว, คนเลวทราม, คนสำมะเลเทเมา, คนเหลือขอ, คนที่พระเจ้าทอดทิ้งและไม่สามารถจะช่วยได้ vt. ประณาม, ตำหนิ, สาปแข่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ., See also: reprobacy n. reprobateness n. reprobater n., Syn. bad |
reprobation | (เรพระเบ'เชิน) n. การประณาม, การตำหนิ, การสาปแช่ง, การทอดทิ้ง, การปฏิเสธ, การไม่ยอมรับ, See also: reprobationary adj. |
reprobative | (เรพ'ระเบทิฟว) adj. ประณาม, ตำหนิ, สาปแช่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ, See also: reprobatively adv., Syn. reprobating |
reprobate | (n) คนเลว, คนเหลือขอ, คนสำมะเลเทเมา |
reprobate | (vt) สาปแช่ง, ตำหนิ, ประณาม, ปฏิเสธ |
reprobation | (n) การสาปแช่ง, การตำหนิ, การประณาม, การปฏิเสธ, การทอดทิ้ง |
reprobate |
reprobate | |
reprobated | |
reprobates | |
reprobating | |
reprobation |
reprobate | (n) a person without moral scruples, Syn. miscreant |
reprobate | (v) reject (documents) as invalid, Ant. approbate |
reprobate | (v) abandon to eternal damnation |
reprobation | (n) rejection by God; the state of being condemned to eternal misery in Hell |
reprobation | (n) severe disapproval |
Reprobate | v. t. Such an answer as this is reprobated and disallowed of in law; I do not believe it, unless the deed appears. Ayliffe. [ 1913 Webster ] Every scheme, every person, recommended by one of them, was reprobated by the other. Macaulay. [ 1913 Webster ] |
Reprobate | a. [ L. reprobatus, p. p. of reprobare to disapprove, condemn. See Reprieve, Reprove. ] [ 1913 Webster ] Reprobate silver shall men call them, because the Lord hath rejected them. Jer. vi. 30. [ 1913 Webster ] And strength, and art, are easily outdone |
Reprobate | n. One morally abandoned and lost. [ 1913 Webster ] I acknowledge myself for a reprobate, a villain, a traitor to the king. Sir W. Raleigh. [ 1913 Webster ] |
Reprobateness | n. The state of being reprobate. [ 1913 Webster ] |
Reprobater | n. One who reprobates. [ 1913 Webster ] |
Reprobation | n. [ F. réprobation, or L. reprobatio. ] The profligate pretenses upon which he was perpetually soliciting an increase of his disgraceful stipend are mentioned with becoming reprobation. Jeffrey. [ 1913 Webster ] Set a brand of reprobation on clipped poetry and false coin. Dryden. [ 1913 Webster ] |
Reprobationer | n. (Theol.) One who believes in reprobation. See Reprobation, 2. South. [ 1913 Webster ] |
Reprobative | a. Of or pertaining to reprobation; expressing reprobation. [ 1913 Webster ] |
Reprobatory | a. Reprobative. [ 1913 Webster ] |