33 ผลลัพธ์ สำหรับ reprobat
หรือค้นหา: -reprobat-, *reprobat*

NECTEC Lexitron Dictionary EN-TH
reprobate(n) คนเลวทราม, See also: คนสารเลว, คนเลว, Syn. profligate, rake, scoundrel
reprobate(n) ผู้โดนสาปแช่ง (ทางศาสนา)
reprobate(adj) เลวทราม, See also: เลวร้าย, Syn. immoral, wicked
reprobate(vt) ตำหนิ, See also: ประณาม, สาปแช่ง, Syn. curse, revile
reprobate(vt) ไม่ยอมรับ, See also: ปฏิเสธ, Syn. abhor, disapprove
reprobation(n) การกล่าวตำหนิ, See also: การไม่ยอมรับ, การต่อว่า, Syn. blame
reprobative(adj) ซึ่งตำหนิติเตียน, See also: ซึ่งไม่อยมรับ

Hope Dictionary
reprobate(เรพ'ระเบท) n. คนสารเลว, คนเลวทราม, คนสำมะเลเทเมา, คนเหลือขอ, คนที่พระเจ้าทอดทิ้งและไม่สามารถจะช่วยได้ vt. ประณาม, ตำหนิ, สาปแข่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ., See also: reprobacy n. reprobateness n. reprobater n., Syn. bad
reprobation(เรพระเบ'เชิน) n. การประณาม, การตำหนิ, การสาปแช่ง, การทอดทิ้ง, การปฏิเสธ, การไม่ยอมรับ, See also: reprobationary adj.
reprobative(เรพ'ระเบทิฟว) adj. ประณาม, ตำหนิ, สาปแช่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ, See also: reprobatively adv., Syn. reprobating

Nontri Dictionary
reprobate(n) คนเลว, คนเหลือขอ, คนสำมะเลเทเมา
reprobate(vt) สาปแช่ง, ตำหนิ, ประณาม, ปฏิเสธ
reprobation(n) การสาปแช่ง, การตำหนิ, การประณาม, การปฏิเสธ, การทอดทิ้ง

CMU Pronouncing Dictionary
reprobate
 /R EH1 P R AO0 B EY0 T/
/เร้ะ ผร่อ เบ่ ถึ/
/rˈeprɔːbeɪt/

Oxford Advanced Learners Dictionary
reprobate
 (vt, n) /r e1 p r @ b ei t/ /เร้ะ เผรอะ เบ่ ถึ/ /rˈeprəbeɪt/
reprobated
 (vt, vt) /r e1 p r @ b ei t i d/ /เร้ะ เผรอะ เบ่ ถิ ดึ/ /rˈeprəbeɪtɪd/
reprobates
 (vt, n) /r e1 p r @ b ei t s/ /เร้ะ เผรอะ เบ่ ถึ สึ/ /rˈeprəbeɪts/
reprobating
 (vt) /r e1 p r @ b ei t i ng/ /เร้ะ เผรอะ เบ่ ถิ่ง/ /rˈeprəbeɪtɪŋ/
reprobation
 (n) /r e2 p r @ b ei1 sh @ n/ /เระ เผรอะ เบ๊ เฉิ่น/ /rˌeprəbˈeɪʃən/

WordNet (3.0)
reprobate(n) a person without moral scruples, Syn. miscreant
reprobate(v) reject (documents) as invalid, Ant. approbate
reprobate(v) abandon to eternal damnation
reprobation(n) rejection by God; the state of being condemned to eternal misery in Hell
reprobation(n) severe disapproval

Collaborative International Dictionary (GCIDE)
Reprobate

v. t. [ imp. & p. p. Reprobated p. pr. & vb. n. Reprobating. ] 1. To disapprove with detestation or marks of extreme dislike; to condemn as unworthy; to disallow; to reject. [ 1913 Webster ]

Such an answer as this is reprobated and disallowed of in law; I do not believe it, unless the deed appears. Ayliffe. [ 1913 Webster ]

Every scheme, every person, recommended by one of them, was reprobated by the other. Macaulay. [ 1913 Webster ]

2. To abandon to punishment without hope of pardon. [ 1913 Webster ]

Syn. -- To condemn; reprehend; censure; disown; abandon; reject. [ 1913 Webster ]

Reprobate

a. [ L. reprobatus, p. p. of reprobare to disapprove, condemn. See Reprieve, Reprove. ] [ 1913 Webster ]

1. Not enduring proof or trial; not of standard purity or fineness; disallowed; rejected. [ Obs. ] [ 1913 Webster ]

Reprobate silver shall men call them, because the Lord hath rejected them. Jer. vi. 30. [ 1913 Webster ]

2. Abandoned to punishment; hence, morally abandoned and lost; given up to vice; depraved. [ 1913 Webster ]

And strength, and art, are easily outdone
By spirits reprobate. Milton. [ 1913 Webster ]

3. Of or pertaining to one who is given up to wickedness; as, reprobate conduct. “Reprobate desire.” Shak. [ 1913 Webster ]

Syn. -- Abandoned; vitiated; depraved; corrupt; wicked; profligate; base; vile. See Abandoned. [ 1913 Webster ]

Reprobate

n. One morally abandoned and lost. [ 1913 Webster ]

I acknowledge myself for a reprobate, a villain, a traitor to the king. Sir W. Raleigh. [ 1913 Webster ]

Reprobateness

n. The state of being reprobate. [ 1913 Webster ]

Reprobater

n. One who reprobates. [ 1913 Webster ]

Reprobation

n. [ F. réprobation, or L. reprobatio. ] 1. The act of reprobating; the state of being reprobated; strong disapproval or censure. [ 1913 Webster ]

The profligate pretenses upon which he was perpetually soliciting an increase of his disgraceful stipend are mentioned with becoming reprobation. Jeffrey. [ 1913 Webster ]

Set a brand of reprobation on clipped poetry and false coin. Dryden. [ 1913 Webster ]

2. (Theol.) The predestination of a certain number of the human race as reprobates, or objects of condemnation and punishment. [ 1913 Webster ]

Reprobationer

n. (Theol.) One who believes in reprobation. See Reprobation, 2. South. [ 1913 Webster ]

Reprobative

a. Of or pertaining to reprobation; expressing reprobation. [ 1913 Webster ]

Reprobatory

a. Reprobative. [ 1913 Webster ]


Time: 0.0274 seconds, cache age: 6.642 (clear)Longdo Dict -- https://dict.longdo.com/