| ประเพ้อ | ก. เพ้อ. |
| พร่ำเพ้อ | ก. รำพัน. |
| เพ่อ | ว. ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าเพ่อ หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าเพ่อกิน, พึ่ง เพิก หรือ เพิ่ง ก็ว่า. |
| เพ้อ | ก. พูดโดยไม่มีสติ, พูดโดยไม่รู้ตัว, เช่น คนไข้เพ้อ. |
| เพ้อเจ้อ | ว. พล่าม, อาการที่พูดมากในเรื่องที่เหลวไหลไร้สาระ, อาการที่พูดพล่ามจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดไม่รู้จักจบ. |
| เพ้อเจ้อกฐินบก | ว. ชักช้า, เรื่องมาก, ยืดเยื้อ, เยิ่นเย้อกฐินบก ก็ว่า. |
| เพ้อฝัน | ก. คิดฝันอย่างลม ๆ แล้ง ๆ. |
| ไข้สันนิบาต | น. ไข้ที่มีอาการสั่นเทิ้มชักกระตุกและเพ้อ เช่น ไข้สันนิบาตลูกนก ไข้สันนิบาตหน้าเพลิง. |
| บังอร | เด็ก ๆ ที่กำลังน่ารัก เช่น จึ่งตรัสประภาษไปว่าพราหมณ์เอ่ย อย่าเพ่อน้อยใจแก่เราก่อน เราจะพาสองกุมารบังอรมาให้จงได้ (ม. ร่ายยาว กุมาร). |
| บ้าน้ำลาย | ว. ชอบพูดพล่าม, ชอบพูดเพ้อเจ้อ. |
| ปริเทวนะ, ปริเทวะ | (ปะริเทวะ-) น. ความครํ่าครวญ, ความรำพันด้วยเสียใจ, ความบ่นเพ้อ. |
| พร่ำ | (พฺรํ่า) ว. รํ่าไป, ซํ้า ๆ ซาก ๆ, บ่อย ๆ, เช่น พร่ำบ่น พร่ำเพ้อรำพัน พร่ำสาธยายมนตร์. |
| พล่าม | (พฺล่าม) ว. เพ้อเจ้อ, อาการที่พูดมากจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่รู้จักจบจนน่ารำคาญ. |
| พิลาป | ก. รํ่าไรรำพัน, ครํ่าครวญ, ร้องไห้, บ่นเพ้อ. |
| พึ่ง ๒ | ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าพึ่ง หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งกิน, เพิ่ง เพิก หรือ เพ่อ ก็ว่า. |
| เพิก ๑ | ว. ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าเพิก หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าเพิกไป, เพ่อ เพิ่ง หรือ พึ่ง ก็ว่า. |
| เยิ่นเย้อกฐินบก | ว. ชักช้า, เรื่องมาก, ยืดเยื้อ, เพ้อเจ้อกฐินบก ก็ว่า. |
| ลปก | (ละปก) น. คนพูดบ่นเพ้อต่าง ๆ |
| ละเมอ | ก. พูด ทำ หรือแสดงในเวลาหลับ, (ปาก) โดยปริยายหมายความว่า หลงเพ้อ เช่น เขากลับไปนานแล้ว ยังละเมอว่าเขายังอยู่, มะเมอ ก็ว่า. |
| วจีทุจริต | (วะจีทุดจะหฺริด) น. ความประพฤติชั่วทางวาจา มี ๔ อย่าง ได้แก่ การพูดเท็จ ๑ การพูดคำหยาบ ๑ การพูดส่อเสียด ๑ การพูดเพ้อเจ้อ ๑. |
| วจีสุจริต | (วะจีสุดจะหฺริด) น. ความประพฤติชอบทางวาจา มี ๔ อย่าง ได้แก่ การไม่พูดเท็จ ๑ การไม่พูดคำหยาบ ๑ การไม่พูดส่อเสียด ๑ การไม่พูดเพ้อเจ้อ ๑. |
| วิประลาป, วิปลาป | (วิปฺระลาบ, วิบปะ-) น. การพูดเพ้อ, การพูดพรํ่า |
| สมบัติบ้า | น. ทรัพย์สินหรือยศถาบรรดาศักดิ์ที่เพ้อฝันว่าจะได้ เช่น คิดสมบัติบ้า |
| สันนิบาต ๒ | น. เรียกไข้ชนิดหนึ่งมีอาการสั่นเทิ้ม ชักกระตุก และเพ้อ ว่า ไข้สันนิบาต เช่น ไข้สันนิบาตลูกนก ไข้สันนิบาตหน้าเพลิง. |
| สัมผัปลาป, สัมผัปลาปะ | (สำผับปะลาบ, -ปะลาปะ) น. คำพูดเพ้อเจ้อ. |
| หลงละเมอ | ก. สำคัญผิด, หลงเพ้อ, เช่น เขาแต่งงานไปนานแล้ว ยังหลงละเมอว่าเขาเป็นโสดอยู่. |
| เหลิงเจิ้ง | (เหฺลิง-) ว. พล่าม, เพ้อเจ้อ, อาการที่พูดมากไม่มีสาระ. |
