มีผลลัพธ์ที่ไม่แสดงผลอยู่ | |
| | abdicate | (vt) ทำให้สละราชสมบัติ, See also: ทำให้สละราชบัลลังก์, ทำให้สละอำนาจ, ทำให้ถอนตัวจากอำนาจ, ตำแหน่ง, สิทธิ์ | | abdicate | (vt,, vi) ละเลยหน้าที่, Syn. abandon, surrender | | abdicate | (vi) สละราชสมบัติ, See also: สละราชบัลลังก์, สละอำนาจ, ถอนตัวจากอำนาจ, ตำแหน่ง, สิทธิ์, Syn. renounce, relinguish | | abdication | (n) การสละราชสมบัติ, Syn. stepping down |
| | abdicate | (แอบ' ดิเคท) vt., vi. สละ (ราชสมบัติ, ตำแหน่ง, อำนาจ) -abdicator n., |
| | abdicate | (vi, vt) ลาออก, สละราชสมบัติ, ยกเลิก | | abdication | (n) การลาออก, การสละราชสมบัติ, การยกเลิก |
| | abdication | การสละราชสมบัติ [รัฐศาสตร์ ๑๗ ส.ค. ๒๕๔๔] | | abdication | การสละราชสมบัติ [นิติศาสตร์ ๑๑ มี.ค. ๒๕๔๕] |
| | | การสละราชสมบัติ | (n) abdication, Example: สาเหตุของการสละราชสมบัติของพระองค์มาจากการปฏิวัติของประชาชน, Thai Definition: การที่กษัตริย์มอบสิทธิ์ในความเป็นพระเจ้าแผ่นดินให้แก่ผู้อื่นในระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ | | สละราชสมบัติ | (v) abdicate, See also: renounce (the royal throne), Syn. สละราชบัลลังก์, Ant. ครองราชสมบัติ, Example: รัชกาลที่ 7 ทรงสละราชสมบัติและเสด็จไปประทับยังต่างประเทศ | | สละราชสมบัติ | (v) abdicate, See also: renounce (the royal throne), Syn. สละราชบัลลังก์, Ant. ครองราชสมบัติ, Example: รัชกาลที่ 7 ทรงสละราชสมบัติและเสด็จไปประทับยังต่างประเทศ |
| | การสละราชสมบัติ | [kān sala rātchāsombat] (n, exp) EN: abdication FR: abdication [ f ] | | ละเลยหน้าที่ | [laloēi nāthī] (v, exp) EN: abdicate FR: négliger ses obligations | | ละทิ้ง | [lathing] (v) EN: abandon ; leave ; forsake ; strand ; desert ; abdicate ; discard ; reject ; neglect ; ignore a person FR: abandonner ; déserter ; négliger | | สละ | [sala] (v) EN: discard ; abandon ; throw away ; give up ; abstain ; renounce ; abdicate FR: renoncer à ; abandonner ; s'abstenir de ; consacrer ; donner ; sacrifier ; vouer | | สละราชสมบัติ | [sala rātchāsombat] (v, exp) EN: abdicate ; renounce (the royal throne) FR: abdiquer (la couronne) | | ทรงสละราชสมบัติ | [song sala rātchasombat] (v) EN: abdicate (for royalty) FR: abdiquer (monarque) | | ยกเลิก | [yokloēk] (v) EN: cancel ; annul ; abort ; call off ; revoke ; nullify ; abolish ; recant ; repeal ; rescind ; quash ; abandon ; abrogate ; abdicate FR: annuler ; abroger ; supprimer ; abandonner |
| | | | | Abdicate | v. t. [ imp. & p. p. Abdicated p. pr. & vb. n. Abdicating. ] [ L. abdicatus, p. p. of abdicare; ab + dicare to proclaim, akin to dicere to say. See Diction. ] 1. To surrender or relinquish, as sovereign power; to withdraw definitely from filling or exercising, as a high office, station, dignity; as, to abdicate the throne, the crown, the papacy. [ 1913 Webster ] ☞ The word abdicate was held to mean, in the case of James II., to abandon without a formal surrender. [ 1913 Webster ] The cross-bearers abdicated their service. Gibbon. [ 1913 Webster ] 2. To renounce; to relinquish; -- said of authority, a trust, duty, right, etc. [ 1913 Webster ] He abdicates all right to be his own governor. Burke. [ 1913 Webster ] The understanding abdicates its functions. Froude. [ 1913 Webster ] 3. To reject; to cast off. [ Obs. ] Bp. Hall. [ 1913 Webster ] 4. (Civil Law) To disclaim and expel from the family, as a father his child; to disown; to disinherit. [ 1913 Webster ] Syn. -- To give up; quit; vacate; relinquish; forsake; abandon; resign; renounce; desert. -- To Abdicate, Resign. Abdicate commonly expresses the act of a monarch in voluntary and formally yielding up sovereign authority; as, to abdicate the government. Resign is applied to the act of any person, high or low, who gives back an office or trust into the hands of him who conferred it. Thus, a minister resigns, a military officer resigns, a clerk resigns. The expression, “The king resigned his crown, ” sometimes occurs in our later literature, implying that he held it from his people. -- There are other senses of resign which are not here brought into view. [ 1913 Webster ] | | Abdicate | v. i. To relinquish or renounce a throne, or other high office or dignity. [ 1913 Webster ] Though a king may abdicate for his own person, he cannot abdicate for the monarchy. Burke. [ 1913 Webster ] | | Abdication | n. [ L. abdicatio: cf. F. abdication. ] The act of abdicating; the renunciation of a high office, dignity, or trust, by its holder; commonly the voluntary renunciation of sovereign power; as, abdication of the throne, government, power, authority. [ 1913 Webster ] | | Abdicative | a. [ L. abdicativus. ] Causing, or implying, abdication. [ R. ] Bailey. [ 1913 Webster ] | | Abdicator | n. One who abdicates. [ 1913 Webster ] |
| | | 放棄(P);抛棄 | [ほうき, houki] (n, vs) abandonment; renunciation; resignation; abdication (responsibility, right); (P) #5,862 [Add to Longdo] | | 退位 | [たいい, taii] (n, vs) abdication #16,071 [Add to Longdo] | | 譲位;讓位 | [じょうい, joui] (n, vs) abdication [Add to Longdo] | | 禅譲 | [ぜんじょう, zenjou] (n, vs) (historical, in China) abdication by an emperor in favor (favour) of a more virtuous successor [Add to Longdo] |
|
เพิ่มคำศัพท์
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด [เพิ่มคำศัพท์] เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ
Are you satisfied with the result?
Discussions | |
|
